Ο συνδυασμός «Μένουμε Θεσσαλονίκη – Ούτε φυγή, ούτε υποταγή» αποτελεί μια πρωτοβουλία νέων Θεσσαλονικέων πολιτών που επιθυμούν να παρέμβουν στα κοινά της πόλης για να πουν ένα μεγάλο ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ:
- Στο φαινόμενο της «Νέας Ξενιτιάς», της μαζικής φυγής των νέων γενεών από την Ελλάδα, που ερημώνει την χώρα και στερεί τον τόπο από το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να διαθέτει: Την ελπίδα.
- Στην τρομακτική νεανική ανεργία που σαρώνει την Θεσσαλονίκη, ως αποτέλεσμα της ραγδαίας αποβιομηχάνισης και του παρασιτισμού των… καφετεριών και των μπαρ που έχει βυθίσει την πόλη σε κοινωνικό και πολιτιστικό τέλμα.
- Στο εντελώς παρακμασμένο, διεφθαρμένο ή στην καλύτερη περίπτωση φθαρμένο ελληνικό πολιτικό σύστημα, το οποίο μέσα στην αρτηριοσκλήρωσή του αδυνατεί να αντιμετωπίσει από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μεγάλο ζήτημα σε κάθε επίπεδο της συλλογικής μας ζωής, τοπικό, περιφερειακό και πανεθνικό.
- Στην μεγάλη γεωπολιτική δίνη που σαρώνει τις δύο τελευταίες δεκαετίες τα Βαλκάνια, και έχει θέσει πλέον ως επίκεντρό της την Θεσσαλονίκη και την Βόρειο Ελλάδα γενικότερα. Είκοσι χρόνια μετά την διάλυση των Βαλκανίων, οι ίδιες δυνάμεις που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο (Γερμανία, ΗΠΑ, Τουρκία) επιδιώκουν την μεταβολή της πόλης, και της ευρύτερης περιοχής, σε υποσταθμό ενός περιφερειακού νέο-οθωμανικού, γερμανικού και αμερικανικού condominium. Μια γιγάντια εκστρατεία έχει ξεκινήσει στην πόλη μας, στην οποία δυστυχώς πρωτοστατεί και ο νυν δήμαρχος, που σκοπό έχει να μεταβάλει βίαια την ταυτότητά της: Η ελληνο-γερμανική συνέλευση συνεργασίας, τα ελληνοαμερικανικά φόρα, οι συναντήσεις ελληνοτουρκικής φιλίας, ο άξονας Θεσσαλονίκης-Κωνσταντινούπολης, τα συνέδρια, οι εκδόσεις και οι δημοσιεύσεις που θέλουν να εξωραΐσουν τα σκοτεινά χρόνια της Οθωμανικής Κατάκτησης και να προωθήσουν την τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη ως κοσμοπολίτικο πρότυπο για το μέλλον αποτελούν κεντρικές συνιστώσες αυτής της διαδικασίας.
Η πρωτοβουλία μας, δεν είναι μόνο πρωτοβουλία νέων για το θεαθήναι. Δεν επιθυμούμε να γίνουμε νεανικές γλάστρες σ’ ένα παρηκμασμένο και πλήρως απονομιμοποιημένο πολιτικό σκηνικό. Όλοι και όλες εμείς, συμμετείχαμε και συμμετέχουμε σε όλα τα μαζικά λαϊκά κινήματα της τελευταίας δεκαετίας-δεκαπενταετίας. Γνωρίσαμε από τα πρώτα βήματα της ενηλικίωσής μας ένα δεινοσαυρικό πολιτικό σύστημα, για το οποίο η πλειοψηφία παραμένει αόρατη. Και ζούμε δουλεύοντας όπως-όπως, με μισθούς στα όρια της πείνας ή μαύρα μεροκάματα. Είμαστε κάποιοι από τους χιλιάδες νέους που σήμερα δεν διαθέτουν κάποια φωνή στην δημόσια συζήτηση, και στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Έτσι, ούτε θέλουμε να γίνουμε μέρος της κάστας των πολιτικών που διαχειρίστηκαν μέχρι σήμερα αποτυχημένα τις τύχες μας. Δεν περιμένουμε τίποτα από τις πολιτικές δυνάμεις του μνημονίου, που τόσο εύκολα υπογράφουν και υλοποιούν την καταστροφή της ίδιας μας της χώρας. Δεν περιμένουμε και πολλά από τις παρούσες «αντι-μνημονιακές» δυνάμεις, γιατί προέρχονται εξ ίσου από τον παλαιό πολιτικό κόσμο, είναι φθαρμένοι ή και δεν διαθέτουν όραμα, κι άρα πρόγραμμα ώστε να εκφράσουν «την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή». Την ίδια στιγμή αγωνιζόμαστε για την διαμόρφωση ενός ρωμαλέου εθνικοαπελευθερωτικού και κοινωνικού κινήματος ενάντια στην μεταμοντέρνα κατοχή που βιώνει η χώρα, υπέρ μιας βιώσιμης εναλλακτικής στρατηγικής για τον ελληνισμό του 21ου αιώνα.
Αν και νέοι, αισθανόμαστε κομμάτι μιας παράδοσης, αυθεντικά δημοκρατικής, λαϊκής, ριζοσπαστικής, που έρχεται από πολύ παλιά, και συνομιλεί ισότιμα με τα άλλα μεγάλα εθνικοαπελευθερωτικά, κοινωνικά και δημοκρατικά κινήματα της οικουμένης. Πιστεύουμε βαθιά, ότι οι έννοιες της δημοκρατίας –και άρα της πολιτικής– έχουν ολότελα χάσει το νόημά τους και δεν εκφράζουν την πλατιά, χειμαζόμενη πλειοψηφία του τόπου.
Γι’ αυτό και οι προτάσεις που επιθυμούμε να καταθέσουμε με το εγχείρημά μας κινούνται προς την κατεύθυνση της ριζικής αλλαγής των συνθηκών και των δεδομένων της Θεσσαλονίκης: Της φυσιογνωμίας της, των οικονομικών της προσανατολισμών, και των θεσμών της.
Οι κύριοι άξονες πάνω στους οποίους θα βασιστεί είναι οι εξής:
Η πόλη θα πρέπει να ανασυγκροτήσει την ταυτότητά της, και να αξιοποιήσει δημιουργικά τον αστείρευτο πολιτιστικό και ιστορικό της πλούτο ώστε να αποκατασταθεί πνευματικά και οικονομικά. Τα 2.300 χρόνια ιστορίας μας, μπορούν να μας αναδείξουν σε μια νέα «Φλωρεντία των Βαλκανίων». Ο δήμος Θεσσαλονίκης εδώ και τώρα πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες σε κάθε επίπεδο ώστε να αναδείξει την πόλη σε παγκόσμιο κέντρο Βυζαντινών σπουδών, γεγονός που θα μεταβάλει θεαματικά τόσο την πνευματική της παραγωγή, όσο και την ποιότητα και τον χαρακτήρα του τουρισμού της. Παράλληλα, μπορεί και πρέπει να αναδείξει τον νεώτερο πνευματικό της πλούτο, την τεράστια προσφορά στις τέχνες και τα γράμματα του ελληνισμού που έχει να καταθέσει την τελευταία 100ετία. Όλα αυτά, με σεβασμό στους άλλους πολιτισμούς που κατά περιόδους έχουν συνδέσει την μοίρα τους με την πόλη μας, δίχως διάθεση αποκλεισμών και αποσιωπήσεων. Οι οποίοι δυστυχώς συμβαίνουν σήμερα σε βάρος της κεντρικής ιστορικής κληρονομιάς της Θεσσαλονίκης, ώστε να εξυπηρετηθούν αλλότρια γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Η πόλη μπορεί και πρέπει να παίξει ενεργό ρόλο στα Βαλκάνια. Όχι όμως όπως το κάνει σήμερα, συμβάλλοντας στην αποδόμηση των Βαλκανίων, ως φτωχός συγγενής του άξονα Γερμανών-Αμερικάνων και Νέο-οθωμανισμού. Ούτε ως μητρόπολη του φθηνού τουρισμού των Βαλκανίων, όπως επιδιώκει ο τωρινός Δήμαρχος. Αλλά ως αποφασιστικός μοχλός πολιτιστικών, οικονομικών ανταλλαγών και πολιτικού διαλόγου.
Ο παρασιτισμός είναι η ταφόπλακα της πόλης. Όλοι οι φορείς πρέπει να κινητοποιηθούν για να οργανώσουν ένα συστηματικό πλάνο παραγωγικής ανασυγκρότησης. Στο επίκεντρο θα πρέπει να βρίσκεται το πανεπιστήμιο της πόλης, το μεγαλύτερο των Βαλκανίων, για την παραγωγή εξειδικευμένης έρευνας και καινοτομίας. Η Σίνδος θα πρέπει να μεταβληθεί σε κέντρο μικρών και μεσαίων, ευέλικτων επιχειρήσεων που θα αξιοποιούν αυτήν την γνώση παράγοντας υψηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντα. Ήδη, στο περιθώριο της οικονομικής δραστηριότητας αυτής της πόλης, λειτουργούν πετυχημένα παραδείγματα εταιριών που εξάγουν υψηλής τεχνολογίας προϊόντα σε όλο τον κόσμο. Αυτός είναι ο δρόμος που θα κρατήσει τους νέους ανθρώπους στην πόλη μας –και όχι να γίνουν όλοι γκαρσόνια, στο αρχιπέλαγος των καφετεριών που καταπίνει σήμερα την πόλη, όπως θέλει η παρούσα δημοτική ηγεσία της πόλης.
Η πόλη θα πρέπει να αποκαταστήσει τα δημόσια κοινωνικά αγαθά. Κάθε πόλη που δεν διαθέτει κοινωνικές υποδομές είναι καταδικασμένη να μεταβληθεί σε ζούγκλα εξαθλίωσης, εγκληματικότητας, ανασφάλειας. Ο Δήμος μπορεί και πρέπει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο:
Στην υπεράσπιση της δημόσιας ύδρευσης, στην παροχή πρωτοβάθμιας φροντίδας (μέσα από την οργάνωση κοινωνικών πολύ-ιατρείων σε κάθε διαμέρισμα της πόλης),
Στην αναβάθμιση των ανεπαρκών δημόσιων συγκοινωνιών (εισάγοντας καινοτομίες που ήδη χρησιμοποιούνται σε πολλές χώρες του αναπτυσσόμενου και του ανεπτυγμένου κόσμου –όπως, Λεωφορεία BRT κ.ά.).
Στην καταπολέμηση της ανεργίας. Μέχρι τώρα ο Δήμος κάνει μόνο σεμινάρια εκμάθησης Γερμανικών για ανέργους, ώστε… να διευκολύνει την φυγή τους από την πόλη. Γεγονός που αποτελεί έγκλημα και ύβρις απέναντι στους πολίτες της. Αντίθετα, μπορεί και πρέπει να αναπτύξει συμβουλευτικά όργανα για να ενθαρρύνει την αντιμετώπιση της ανεργίας μέσα από την ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας, την προώθηση των συνεταιριστικών εγχειρημάτων (ιδιαίτερα εκείνων με παραγωγική υφή) κ.ο.κ.
Τέλος ο Δήμος θα πρέπει να αγκαλιάσει και να προωθήσει κάθε συνεταιριστική προσπάθεια που στοχεύει στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των πολιτών της Θεσσαλονίκης. Ήδη στην πόλη μας, λειτουργούν πρωτοβουλίες κοινωνικών συνεταιριστικών σούπερ μάρκετ, που παρέχουν φθηνά, και υψηλής ποιότητας ελληνικά οικολογικά προϊόντα, με αξιοσημείωτη επιτυχία. Η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να ενθαρρύνει με διάφορα μέσα (συμβουλευτική, θεσμική διευκόλυνση) ώστε αυτά τα εγχειρήματα να φτάσουν σε κάθε γειτονιά της πόλης.
Η πόλη θα πρέπει να αποκαταστήσει την αρχιτεκτονική της. Και να αποτινάξει από πάνω της, την αισθητική γενοκτονία που προκάλεσε το προφίλ της η δικτατορία και το μετεμφυλιακό κράτος, θέτοντας τις βάσεις για αυτήν την σύγχρονη και αποτρόπαια τσιμεντούπολη. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης θα πρέπει να ξεκινήσει μια μακρά και επίπονη διαδικασία ώστε να διώξει την ασχήμια από τις ζωές μας. Σε αυτό το πλαίσιο, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και την τραγική υποβάθμιση των δημόσιων χώρων, από τον «ιμπεριαλισμό των τραπεζοκαθισμάτων» των μπαρ και των καφέ, που απαλλοτριώνουν με αυτόν τον τρόπο πεζοδρόμους και πεζοδρόμια από τους πολίτες της πόλης μας. Τέλος, θα πρέπει να αποκαταστήσουμε τους χώρους πρασίνου, και να αναβαθμίσουμε την περιαστική φύση, που κακοπαθαίνουν από την εγκατάλειψη, αλλά και απειλούνται από την ληστρική παρασιτική δραστηριότητα των μπαρ, των εστιατορίων, και των καφετεριών.
Ο Δήμος θα πρέπει να προχωρήσει θαρραλέα προς την κατεύθυνση της ολοκληρωμένης κοινωνικής διαχείρισης των απορριμμάτων. Σε αυτήν μας την προσπάθεια, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις σειρήνες της ιδιωτικοποίησης απ’ τη μια, και από την άλλη τις σειρήνες της νέο-αποικιοκρατίας (λέγε με Χανς Γιοακίμ Φούχτελ) που διεκδικούν το επιχειρηματικό χρυσορυχείο που λέγεται «απορρίμματα» για τον εαυτό τους.
Ο Δήμος θα πρέπει να αναλάβει σοβαρές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της πολιτιστικής ανασυγκρότησης της πόλης. Να εγκαθιδρύσει «πολιτιστικές κυψέλες» (κοινωνικά ωδεία, θέατρα, χώροι έκφρασης και δημιουργίας) σε κάθε γειτονιά, όπου θα παρέχει τη δυνατότητα στους πολίτες να εκφραστούν δημιουργικά. Σε ανταπόδοση οι πολίτες θα πρέπει να «επιστρέφουν» την πολιτιστική παραγωγή στα «κοινά», μέσα από φεστιβάλ και πολιτιστικά δρώμενα.
Οι θεσμοί της τοπικής αυτοδιοίκησης θα πρέπει να αλλάξουν ριζικά, ώστε ο Δήμος να επιστρέψει ξανά στα χέρια των πολιτών. Σήμερα, λειτουργεί απομακρυσμένος από την καθημερινότητά τους, και το αποτέλεσμα είναι η σαρωτική αποχή που καταγράφεται πλέον στις δημοτικές εκλογές. Για να αλλάξει αυτό θα πρέπει να προχωρήσουμε σε μια μεγάλη δημοκρατική επαναστατική μεταρρύθμιση των θεσμών της πόλης και των λογικών διακυβέρνησής της.
Πρώτον, την κατάργηση των Καλλικρατικών Δήμων και της άθλιας, δυσλειτουργικής και αντιδημοκρατικής μεταρρύθμισης στην τοπική αυτοδιοίκηση, συνέβαλε στην γραφειοκρατικοποίηση των δήμων, και την μετάλλαξή τους σε υδροκέφαλους οργανισμούς κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του εχθρικού προς τους πολίτες αθηνοκεντρικού κράτους.
Πρώτον, εισαγωγή θεσμών συμμετοχικής και άμεσης δημοκρατίας στη βάση, στα δημοτικά διαμερίσματα (συμμετοχικοί προϋπολογισμοί, λαϊκές συνελεύσεις κ.ο.κ.).
Δεύτερον, εισαγωγή του θεσμού των δημοψηφισμάτων, σε επίπεδο πόλης, και των ευρύτερων πολιτικών ορίων.
Τρίτον, εισαγωγή θεσμών οριζόντιας διαβούλευσης πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, με την συμμετοχή αντιπροσώπων των ενδιαφερόμενων πολιτών, φορέων, και της διοίκησης της πόλης.
Τέταρτον, και ίσως σημαντικότερο, η δημόσια συζήτηση στην πόλη θα πρέπει να επιστρέψει στα ζητήματα που διαμορφώνουν την μοίρα και το μέλλον της, και να εγκαταλείψει τον επικοινωνιακό χαρτοπόλεμο, και τις τεχνοκρατικές λογικές που αρμόζουν σε ύπατη αρμοστεία νέο-αποικίας και όχι σε μια ελεύθερη και ζωντανή πόλη.
Προφανώς, οι κεντρικές κατευθύνσεις τις οποίες παρουσιάζουμε αυτήν την στιγμή δεν είναι ολοκληρωμένες. Βρισκόμαστε σε στάδιο ανοιχτού διαλόγου με φορείς τις πόλεις, συλλογικότητες και πρόσωπα, ώστε να διαμορφώσουμε μια κατά το δυνατόν ολοκληρωμένη πρόταση κατευθύνσεων για μια εναλλακτική πολιτική στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Πάντοτε, έχοντας σταθερή την προσήλωσή μας στις αρχές της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της άμεσης δημοκρατίας, της συνύπαρξης με το περιβάλλον και της πολιτιστικής αναγέννησης.
Καλούμε όλους τους πολίτες της Θεσσαλονίκης να μας στηρίξουν. Απευθυνόμαστε σε όλες και σε όλους, άσχετα από ηλικία. Συγκροτούμε ένα ψηφοδέλτιο νέων, αλλά απευθυνόμαστε σε όλους με ένα σύνθημα: Πρέπει να φύγουν οι διεφθαρμένοι, ή στην καλύτερη περίπτωση φθαρμένοι μέχρι το μεδούλι πολιτικοί. Πρέπει να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο που κάνει τους μεγαλύτερους υποταγμένους και τους νέους, δραπέτες από τη χώρα τους. Και γι’ αυτό υπάρχει ένας μόνο δρόμος, να πάρουμε εμείς τα πράγματα στα χέρια μας.
Μένουμε Θεσσαλονίκη 